C'est comme ça et on ne peut pas changer

Zaterdag 25 januari, Anita viert haar verjaardag. Wij zitten gezellig aan de koffie met een lekker hapje. Ondertussen leest zij alle felicitaties, die per post, e-mail of facebook zijn ontvangen. Dit jaar krijgen wij een keer geen visite uit Nederland. Ook ons “Franse” familielid, Selma, zit vandaag niet aan de koffietafel. Zij presenteert en promoot een campingketen tijdens de Caravana in het barre Noordoosten van Nederland. Net op het moment dat wij ons luidop afvragen, hoe zij het daar maakt, gaat de telefoon. “Nou, daar zal je haar hebben”, zegt Anita. Maar, nee, het is Anita’s zus en terwijl die twee lekker zitten te keuvelen begint mijn gsm te rinkelen. Is Selma en die heeft, behalve een felicitatie, nog een boodschap. Zij maakt zich zorgen, omdat ze een alarmerend sms’je ontvangen. Volgens de gebouwbeheerder van haar appartement is er sprake van een poging tot inbraak. Tot nu toe heeft Selma nog niemand kunnen bereiken, om te horen wat er nu precies aan de hand is. Ik beloof haar direct polshoogte te gaan nemen en heb de gsm nog niet in mijn zak of hij gaat opnieuw af. Weer Selma, ze heeft nog een sms ontvangen. Een slotenmaker heeft de deur open gemaakt, het slot eruit gehaald en een nieuwe besteld. Hij hoopt maandag het nieuwe slot te ontvangen. Ik stel haar gerust en zeg haar, dat wij hoe dan ook zullen zorgen voor een oplossing, desnoods provisorisch, maar die deur kan straks weer op slot.

 Dus op weg en als wij een uur later aankomen, staat de toegangsdeur van de centrale hal, wagenwijd open. Bij de deur aangekomen, lopen we tegen de benedenbuurvrouw van Selma aan. Zij doet emotioneel haar relaas en begint met u zult het niet geloven, maar u moet weten dat ik, buiten de vakanties om, regelmatig een weekje of een weekend in mijn appartement doorbreng. Gisteravond was alles nog in orde, maar vanmorgen kreeg ik de sleutel niet in het slot en kon dus het gebouw niet uit. Een beetje geïrriteerd en over mijn toeren, bel ik de Politie, die zegt op haar beurt, “slotenmaker bellen, mevrouwtje”. Oké, ik de slotenmaker bellen en die heeft me toch een aantal vieren en vijven! “Mevrouw, ik kom maandag bij eerste gelegenheid, ik kan nu niet weg, want ik sta hier alleen en het is razend druk”. Pas nadat ik hem zeg, dat de politie mij heeft aangeraden hem, de slotenmaker, te bellen, draait hij bij. Na ruim een uur staat hij dan toch met zijn “inbrekers gereedschap” voor de deur. Hij bekijkt de zaak op zijn gemak en pakt een boormachine. Boort de slotplaat eruit, de deur zwiept open en ik kan eindelijk het gebouw uit. Als hij dan het slot eruit heeft gehaald, kijkt hij mij bedenkelijk aan en zegt, "ik ben bang dat ik deze niet op voorraad heb". Dus ik vraag hem wat hij dan denkt te doen, want de deur kan toch niet het hele weekend open blijven? “Ach, mevrouw, weet u, het is maar de

toegangsdeur naar de centrale hal en dus eigenlijk niet urgent.” Nou, toen werd ik echt boos en heb het syndicaat, de vereniging van eigenaren, gebeld. De secretaris van het syndicaat zei doodleuk, “oui, c'est comme ça , het is een zaak van de slotenmaker et on ne peut pas changer (en daar kunnen wij niets aan veranderen.” Daarop komt ook nog een keer die slotenmaker naar me toe, om te vertellen dat hij goed nieuws heeft, de cilinder is besteld en waarschijnlijk krijg hij die maandag al binnen. Goed nieuws noemt hij dat, schandalig!

Kunt u dit allemaal geloven, vraagt ze ons nogmaals vertwijfelt. Ik vertel haar dat mijn broer altijd roept “ik verbaas mij nergens meer over in Frankrijk.” Nou, dat begreep zij best, maar ik moest wel van haar aannemen dat het niet overal in Frankrijk zo is. Omdat zij zo aardig is, heb ik dat maar gedaan. Intussen heeft ze een vriend uit de buurt zover gekregen om te zoeken naar een noodoplossing. Maar, ja hij is ook al weer uur weg en zij durft niet weg bij de deur. “Nee hoor, ik ga niet weg voordat de deur weer op slot kan.” “En ik blijf nu tot maandag tot het nieuwe slot is gemaakt.” Maar, ja, als ze blijft moet ze eigenlijk nog een paar kleine boodschapjes doen bij de supermarkt. Wij zeggen dat ze nu best even naar de winkel kan, want wij zijn ook niet van plan om bij de deur weg te gaan voordat die op slot kan.

Zij is net terug met haar boodschappen als ook haar vriend aan komt rijden. Hij heeft een aangepaste slotplaat gemaakt en een andere cilinder meegenomen. De cilinder zit er zo in, maar de slotplaat gaat wat moeizamer. Het lukt uiteindelijk wel, alleen valt de deur niet meer automatisch in het slot en moet de deur iedere keer goed aangetrokken en afgesloten worden. Kniesoor die daar op let, de hal en trappenportaal kan gewoon weer afgesloten worden! En de slotenmaker? Onmiddellijk gekkenhuis, URGENT!

Toen wij ’s avonds laat vertrokken, was buurvrouw zo blij met ons medeleven en onze hulpvaardigheid, dat zij met grote vriendschap innig afscheid van ons heeft genomen.