De bel rinkelt, Johan doet open en een vriendelijke, dikke en hijgende man, vraagt hem hoe het gaat met de gezondheid van Johan en zijn vrouw. Of zij nog steeds ongefilterd water drinken, ratelt hij door. Johan stelt zichzelf voor en, “oh, ja, sorry meneer,” zegt de ratelaar dan. “Ik moet mij natuurlijk eerst voorstellen.” Hij legt uit wie hij is en waarom hij zo bezorgd is voor onze gezondheid. Terwijl hij zo staat te kleppen, heeft hij een grote koffer, die zichtbaar heel zwaar is, in zijn hand. De arme bezorgde man staat met het zweet op zijn voorhoofd. Johan krijgt een beetje meelij met hem. Hij nodigt de hevig transpirerende man uit, binnen te komen en Mariëtte vraagt of zij een kop koffie koffie willen. Als door een adder gestoken, reageert hun gast, “nee, nee, mevrouw het spijt mij, maar uw water is ongezond. “Zie je nou wel” zegt Johan, “ ik zei toch al, dat je naar de dokter moest.” Mariëtte kijkt hem vernietigend aan en Johan begrijpt, dat het kennelijk gaat om een ander waterprobleem, die van het drinkwater. “Wat is er mis met ons drinkwater of liever het Franse drinkwater?” “Dat zal ik u laten zien, ik ga de kwaliteit van het water onderzoeken en daarvoor heb ik een klein laboratorium in deze koffer.” Hij tap wat water, flikkert daar wat smarties in, druppelt daarna nog iets uit een flesje, schudt wat met de reageerbuis en zet deze in een soort droogrekje. Niets aan de hand zo te zien. “Kijk,” zegt hij, “u kunt nu zien dat het water van kleur gaat veranderen.” Inderdaad, het water verandert snel, van een beetje troebel tot bijna gitzwart. “Dat is wat u drinkt,” roept hij bemoedigend en enigszins triomfantelijk. Mariëtte is totaal verbluft en vraagt bijna schuchter of meneer dan maar een wijntje wil of zo.
Overtuigd van zijn gelijk groeit ‘s mans zelfvertrouwen en hij verzekert Mariëtte en Johan, dat het nog niet te laat is. "Dit revolutionaire filtreerapparaat, waarvan ik de unieke vertegenwoordiging heb, is de oplossing, jullie redding." Hij trekt een kleine batterij hermetisch gesloten filters uit zijn laboratoriumkoffer. “Deze osmosefilter is ontwikkeld in samenwerking met de NASA voor de ruimtevaart. Weet u trouwens, dat de NASA heeft geëxperimenteerd met reconditioneren van urine en dat dat goed gelukt is? De astronauten recupereren tegenwoordig hun eigen urine en deze osmosefilter maakt daar weer gezond drinkwater van.”
Goh, denkt Johan, als dat toch eens waar kon zijn, van urine weer drinkwater maken. Volledige recycling! Je plast, drinkt een glas en niets blijft meer zoals het was. Geen ongerustheid meer over vervuilde rivieren, besmet grondwater of terroristische aanslagen op waterleidingbedrijven. We kunnen weer gerust slapen.
“Deze filterbatterij zuivert het water voor meer dan 99 porcent,” hoort hij de man weer zeggen. “Als ik het op uw kraan mag aansluiten, kan ik daarna laten zien hoe schoon het water na het filteren is.” “ Oké,” zegt Johan, “laat maar zien.”
Terwijl de geagiteerde waterman in de weer is met slangetjes en snoertjes, blaat hij maar door.
“Mag ik un peu de jus?” Johan doet net of hij gek is en vraagt beleefd, “ wil je wat drinken dan?” “Nee, ….. vous êtes Anglais, ik bedoel eigenlijk een beetje stroom.” “Tuurlijk beste man,” zegt Johan en geeft hem een verlengsnoer. Onze milieuridder sluit het apparaatje aan, sleutelt verder en houdt tegelijkertijd een betoog over de onmisbaarheid van water.
“Water is, weet u, van levensbelang. Het lichaam van de mens bestaat voor ~70% uit water." “Ja, dat weten wij,” antwoord Johan, “maar gelukkig hebben wij ook nog een ‘ruggengraat,’ of skelet.” “Hoezo skelet?” “Nou, dat is een mooie kapstok om die waterzak aan op te hangen. Als je dan ook nog bedenkt, dat er ergens in die zak, zo’n zeven meter darm ligt, dan kan je je voorstellen, dat ons lichaam zonder skelet als een zak stront in elkaar zou zakken.”
De “logica” in Johan's redenering laat de man onberoerd en hij sleutelt en kwekt energiek door. Verklapt zelfs dat de Franse waterindustrie in verschillende regio’s, waaronder het onze, geen kans meer ziet om de hoge nitraatgehaltes uit het drinkwater te krijgen. Iets waartoe zijn filters wel in staat zijn. Als eindelijk alles aangesloten is, tapt hij weer wat water en maakt een nieuwe analyse. Dit keer, wonder, oh, wonder, blijft het water kristalhelder. “Ziet u wel,” roept hij enthousiast en verheugd, “het bewijs dat het werkt!”
Dan het moment suprème, wat gaat dit mirakel kosten.
Hij gaat calculeren, dat duurt even, want zo te zien heeft hij meer verstand van marskramen dan van rekenen. Maar dan komt hij, omdat wij het zijn, met een super voordelige en eenmalige aanbieding.
Voor € 3550 krijgen wij een individueel apparaat plus een gratis driegats mengkraan.
Een onderhoudscontract, ad € 690 per jaar, voor jaarlijkse reiniging, exclusief het nitraatfilter.
De garantie op de producten is telkens één jaar, maar als je 90+ bent, krijg je levenslange garantie.
Even stilte, dan vraagt Johan voor alle zekerheid naar de capaciteit van het super filter.
“Dat is negen liter per etmaal.” “Dus nog geen emmer water per 24 uur!” roept Johan.
“Ja, maar u hebt dan wel het gezondste water van de hele wereld.”
Hoe krijg je een dergelijk lieve, lepe en brave osmosecolporteur nu weer netjes, zonder aankoop, de deur uit, vraagt Mariëtte zich af en zij kijkt met een smekende blik naar Johan. “Ik wil nog even bedenktijd,” zegt deze, “ik heb ook behoefte om mijn broer dit watermonster te laten onderzoeken.” “Oh, is uw broer chemicus,” vraagt meneer watersnood. “Neen,” zegt Mariëtte, “wereldkampioen Freefight.”
Na ons, overigens vriendelijke afscheid, hebben we nooit meer iets van onze drinkwaterman vernomen.
