Hoe in de Marais de oudjes langer meegaan.

Gijs kuiert op zijn gemak met de honden door de nachtelijke Marais. Het is stil en bijna aarde donker. In de verte licht de hemel af en toe fel blauw op. Het effect van blauwe zwaailichten. Zal wel weer een ongeluk zijn, denkt Gijs. Dat gebeurd om de haverklap, want er wordt hier veel te hard gereden en te veel gedronken. Nu kan hij ook de sirenes horen. “Verrek,” denkt hij, “het lijkt wel deze kant op te komen.” Ja, wel hoor, nog geen vijf minuten later ziet Gijs de blauwe zwaailichten naderen. Hij heeft nauwelijks zijn honden in de berm getrokken of het oorverdovende en blauwzwaaiende geweld stuift voorbij. Een politie auto en een ambulance. Terwijl Gijs zich staat af te vragen bij wie zou dat zijn, stoppen de sirenes. Maar hij kan het blauwe licht tussen de bomen door nog zien. “Dat is heel dichtbij, lijkt wel bij Maurice te zijn mijmert hij. “Kom op jongens, we gaan op huis aan,” zegt hij tegen de honden.

Op weg naar huis ziet Gijs dat de auto’s inderdaad bij Maurice op het erf staan. Als hij thuis komt, staan zijn vrouw en de buren bij de poort. “Is bij Maurice hè, Gijs?”  “Zo te zien wel.” Zij vragen zich hardop af, of Maurice misschien weer hartproblemen heeft. “Ik denk het haast wel, hij heeft al twee keer eerder een hartinfarct gehad,” zegt de buurman. Ze speculeren driftig verder, een ding is zeker, het is behoorlijk ernstig.

De zwaailichten verplaatsen weer, langzaam komt de politie auto in beeld. Op korte afstand daarachter, de ambulance gevolgd door een personenauto. “Dat zal zijn dochter wel wezen,” oppert de buurvrouw. Gijs, zijn vrouw en de buren kletsen nog wat na. Volgens de buurvrouw heeft Maurice, behalve dat hij twee hartinfarcten heeft overleefd, ook drie bypasses en al drie jaar een pacemaker. De buurman zegt, dat hij morgenochtend bij Yolande langs zal gaan, om even bij te praten. Ze wensen elkaar goede nacht, want op het platte land is het morgen weer vroeg dag.

De volgende morgen komt buurman langs. Hij heeft goed en slecht nieuws. Het goede nieuws is dat Maurice het goed maakt en dat hij een nieuw soort pacemaker een DAI (ICD in het Nederlands) krijgt. Het slechte nieuws is, dat de 91 jarige moeder van Yolande, ongeveer tegelijkertijd met de hartstilstand van Maurice, een stroke heeft gehad. Zij kan niet meer lopen en praten en is overgebracht naar een revalidatiecentrum, ongeveer honderd kilometer hier vandaan. Dat is verschrikkelijk, voor die arme moeder, maar ook voor Yolande.

Maar wat was er nu precies gebeurd met Maurice?

Nou, Maurice heeft weer een hartstilstand gehad, terwijl hij van zijn stoel opstond om naar bed te gaan. Hij is toen met zijn achterhoofd tegen het fornuis geklapt. Grote jaap achter zijn oor en in zijn nek. Hij schijnt volgens Yolande flink in het verband te zitten. Arme Yolande, ze is helemaal overstuur en totaal de weg kwijt. Ze ratelt maar door en weet niet meer wat ze moet doen. Gelukkig is haar dochter in de buurt, die kan haar helpen en een beetje in de gaten  houden.

Een dag later, gaan Gijs en z’n vrouw, naar het ziekenhuis om Maurice een bezoekje te brengen. Bij de receptie is Maurice niet te vinden, niet onder zijn bijnaam, noch onder zijn doopnaam. Dan komt een slimme meid achter een beeldscherm op een idee. Misschien is hij al ontslagen. Gijs en zijn vrouw kijken hoogst verbaasd, harststilstand, nieuwe pacemaker en dan de tweede dag al het ziekenhuis uit? Het zal allemaal wel. Maar, warempel, het is nog waar ook! Maurice is vanmorgen om 11.30 met ziekenvervoer naar huis gebracht.

Nou, dan maar weer naar huis. Bijna bij huis, zegt Gijs, “kijk eens wie daar staat.” Maurice staat met zijn fiets in de hand langs de kant van de weg. Gijs stopt en zet de auto in de berm. Ze stappen uit, begroeten Maurice, vragen hoe het nu gaat en waarom hij op pad is met de fiets. “Och, ik wilde even kijken hoe de maïs er bij staat.”

Maar je bent net het ziekenhuis uit!

“Geeft niet, alles is goed, kom, ga mee, even wat drinken.”

Oké, Gijs en zijn vrouw stappen weer in de auto en volgen Maurice die langzaam slingerend op z’n fiets vooruit rijdt. Als zij het erf oprijden, staat Yolande, Maurice bezorgd op te wachten en zij vindt, dat hij onverantwoordelijk is. “Je moet je niet zo macho gedragen, als je tenminste zondag nog 80 wil worden,” verwijt zij hem. “Maak je geen zorgen, Yolande, ik voel me weer 20 en ik heb nu een veel betere batterij gekregen, een echte Duracell. Die gaat minstens 4 keer langer mee dan de vorige batterij. Dat betekent, let op, een 4 keer langere levensduur! Daar komt bij, mijn echte leeftijd, is 4 keer mijn gevoelsleeftijd. Dan is het een simpel rekensommetje om te berekenen hoe oud ik word, 4 keer 3 plus 4 keer 20 is 92 jaar!”

Het is even stil, dan zucht Yolande heel diep en zegt, “waar haalt hij het vandaan.”

Iedereen schiet in de lach.