Spaanse cultuur in de Marais

Ons dorp heeft een jumelage met een even piepklein dorpje in de buurt van Salamanca in Spanje. Ieder jaar vinden er wat vriendschappelijke en culturele uitwisselingen plaats. Vorig jaar heeft een groep zakkenblazers van hier een doedelzak concert gegeven in Spanje.
Nu bivakeert hier een Spaanse zang- en gitaargroep, die,  “voor zij weer naar Spanje rijdt,” dit weekend een aantal concerten geeft.

Omdat vanmiddag deze serie concerten wordt afgesloten, is er ook een flamenco danseres uitgenodigd. Zij komt niet uit Spanje en is ook geen Spaanse. Nee, het is een nicht van de dorpsdokter. Ze heeft ooit dans en muziek gestudeerd in Parijs en is nu professor Spaanse muziek en dans aan een conservatorium.  Na afloop is er voor  het publiek een buffet waar je tapas kunt proeven en een glaasje sangria kunt drinken. Geloof het of niet, maar alles is gratis, muziek, dans, eten en drinken voor nul euro.

Het slotfestijn begint om drie uur ’s middags en de eterij en tapperij sluit om zes uur, want dan is voor de meesten weer “mellekerstaid.” Om drie uur druppelen de eerste mensen het museum binnen. Museum is eigenlijk een groot woord. Het is meer een expositiezaal ter grote van twee gemiddelde huiskamers. Tussen de expositiewanden is een klein podium gecreerd. Daarvoor, in de vorm van een halve maan staan welgeteld vijfentwintig zitplaatsen. Voor de zitplaatsen zijn wat kussens neergelegd die de dansvloer aardig decimeren. Dat gaat dus Flamenco op de vierkante decimeter worden.

De gitaristen komen binnen en nemen plaats. Dan arriveert señora “Carmen”, prachtig, je zou zweren dat het een echte Spaanse is. Zij stelt de muzikanten en zichzelf voor, applaus en het spektakel begint. Het bruist, er zit tempo in en het klinkt geweldig. De drukte valt mee, kinderen op de vloer, zitplaatsen allemaal bezet en een twintigtal staanplaatsen tot achter in de gang. De flamenco danseres is nog niet erg actief, zij zit voorlopig naast de zanger/gitarist en rommelt wat met een soort rammelaar. Klinkt wel goed, maar dat gerammel heeft toch weinig met dansen te maken. Na een paar fantastische nummers, staat zij op, geeft de muzikanten een discreet signaal. De muziek zet in, zij roffelt met de voeten en begint te dansen. Nou wat ze laat zien is magnifiek, schitterend, grandioos in een woord geweldig! Als ze is uitgehuppeld laat ze weten dat het tijd is voor een intermezzo, om het publiek de gelegenheid te geven ook de rest van het museum te bekijken. De pauze duurt een half uur, een grote groep dringt zich een weg naar buiten, even een frisse neus halen is het excuus. Eenmaal buiten beginnen ze, op het gras in de museumtuin, de boel in de brand te steken. Tenminste, die wiet, die ze in hun hand houden. Er trekken grote wolken rook voorbij, het lijkt wel een Indianendorp. Er klinkt veel gerochel en gekuch, dat is natuurlijk die frisse neus.

Na de pauze, terwijl het evenement alweer is begonnen, blijven er mensen binnen stromen. Het geschuif met stoelen en het openen van de nooduitgangen, mensen staan nu zelfs buiten, is storend. Gelukkig trekken de gitaristen en Carmen zich daar niets van aan. Het optreden gaat in hoog tempo door. Zingen, dansen en verkleedpartijen volgen elkaar bijna naadloos op. Heel knap wat deze artiesten in deze kleine en overbevolkte ruimte laten zien. Het lijkt wel of die Spanjaarden overal muziek mee kunnen maken. De manier waarmee zij met hun handen klappen, het voetenwerk, de “klapkastanjes” en dan de gitaar, snaren en kast, alles maar dan ook alles maakt muziek!

Het is afgelopen en Carmen bedankt het publiek, dat uitzinnig begint te applaudiseren onder het jammeren om meer. De groep beloont dat, tot grote verrassing van het publiek, met een nummer van Charles Aznavour.  In het Frans, maar met een smeuïg Spaans accent en in flamenco ritme. De toeschouwers gaan uit hun dak en de muzikanten gaan nog een keer door hun knieen. Als uitsmijter denderen zij met enorm geweld een meezinger de zaal in. “Bamboleo” van de Gipsy Kings. Succes!

Tapas

De artiesten verlaten onder daverend applaus het museum. De bezoekers volgen het Spaanse gezelschap op zoek naar de degustation. Opvallend is dat toch nog veel mensen in het museum blijven hangen. Zij lopen, kwasi geinterresserd, schilderijen te bewonderen. De meest interessante prenten hangen kennelijk achter een scheidingswand, want daar is de belangstelling het grootst. Gijs, die de hele collectie wel kan dromen, is nu toch ook nieuwsgierig en gaat polshoogte nemen. Je kunt niet weten, misschien hangt er wel iets nieuws, van een Spaanse kunstenaar of zo. Het is tenslotte een “Spaans weekend.” Als hij eindelijk schuifelvoetend achter de scheidingswand weet te komen, ontdekt hij dat de mensen inderdaad de Spaanse cultuur en kunst staan te bewonderen. Met kwijlende bekken en gretige blikken, staan zij zich te verdringen voor een lange tafel. Op die mooi opgemaakte tafel, staan fraai vormgegeven tapas en grote glazen karaffen met sangria. Achterin proberen twee dames, met grote schalen boven hun hoofd, zich een weg te banen naar de tafel. Een van die dames roept op tot een beetje geduld en laat weten dat de mensen niet bezorgd hoeven te zijn, want er is genoeg voor iedereen. Het lukt, de mensen maken ruimte en de nieuwe aanvoer kan ook op tafel. Dan geeft iemand, in de menigte is niet te zien wie, het startsignaal. Massale aanval op de lange tafel, die op een magische manier overeind blijft. Zij storten zich als piranha’s op de tapas en lijken voorlopig niet van plan om hun zwaar bevochten plek op te geven.

Een slimme meid van de organisatie komt op het idee, om ook buiten een tapas opstelling neer te zetten. Publiek is zeer gretig om mee te werken en sjouwt met planken en schragen. In een mum van tijd staan er twee lange tafels met tapas en karaffen sangria.

August, hart- en suikerpatient en artritislijder, komt langs op zijn “miniterreinfietsie” en ziet de vrolijke volksmenigte in de tuin van het museum. Hé, denkt hij, als hij een paar bekenden ziet, da’s gezellig. Hij sluit aan, proeft wat tapas en begint toch een partij te buffelen, want het is gezond, olijfolie anticholesterol, hè. De sangria slaat het meest aan, want, volgens  August, is dat een godendrank en hartstikke gezond met al die verse vruchten erin. Biologisch en pure vitaminen. Kortom August blijft tot sluitingstijd hangen.

August zoekt zijn tweewieler op, schuift die onder zijn kruis en gaat zitten. Zelfs met twee benen op de grond kan hij moeilijk zijn evenwicht bewaren. Linkervoet op de trapper, glijdt er weer vanaf, andere voet proberen, zelfde resultaat en zo moddert hij geduldig enkele kilometers door. Hij is pas halverwege als het begint te plensen. Maakt voor August niets uit, hij zwoegt onverdroten door. Als hij eindelijk bij zijn boerderij het erf op schuift, is hij drijf, maar dan ook drijf en drijfnat. Hij schuift behoedzaam dat kleine “mountainbikie” weer onder zijn kruis vandaan en waggelt naar binnen. Oh, je bent kledder, doe die natte bende maar gauw uit, roept Marie ontzet. Zij helpt August uit zijn natte jack en “baf,” daar valt een glas op de vloer. Tussen de glasscherven liggen stukjes fruit. Wat is dat, vraagt zijn vrouw. Iszz ssangria. Nou, t’is weer mooi met je, hang de rest van je kleren maar aan de haak bij de wasmachine. Ik ga morgen toch wassen.

De volgende ochtend gaat August z’n vrouw de was doen en ziet zijn natte kleren hangen. Oh, ja, denkt ze, die zal ik gelijk meewassen. Zoals gebruikelijk, kijkt ze of er nog spulletjes in zijn zakken zitten. Zij steekt haar hand in een broekzak. Gedverdemme! roept ze en kijkt naar haar hand. Vieze kleverige roodbruine derrie, verschrompelde en geplette tomaat en andere zooi. Voorzichtig trekt ze nu de binnenkant van de broekzak naar buiten. Afgrijzelijk wat een smerige smurrie en de andere zak precies hetzelfde. Ze roept August en vraagt hem, wat is dit in godsnaam? Oh, ja, die tapas had ik eigenlijk voor jou meegenomen schat, maar ik was gisteravond zou moe en toen ben ik het helemaal vergeten. OK, schat, heel lief van je dat je aan mij gedacht hebt, maar die bende maak je zelf maar schoon.