Afgelopen zondag werden wij 's morgens om een uur of zeven, wreed in onze slaap gestoord. Tering, dachten we geschrokken, een aanslag van de Taliban en de oorlog is uitgebroken. Toen we na de luide knallen, geschreeuw van mannen en geblaf van honden hoorden, begrepen we dat de jacht kennelijk weer was geopend. Jacht op wat voor dier dan ook. Later op de dag begrepen we van een buurvrouw dat er waarschijnlijk een vos bij de eendenfokker was gesignaleerd. Voor de eendenfokker een reden om 20 mannen te mobiliseren. Deze zwaar gewapende en in oorlogskleuren gehulde groep vergezeld van nodige luid blaffende en jankende honden, was met veel misbaar het bos ingetrokken. Jagen in Frankrijk is een gekte, zelfs kleine gemeenten hebben soms wel 2 of meer jachtverenigingen. Frankrijk staat met de uitgifte van 1,2 miljoen jachtvergunningen bovenaan de Europesche ranglijst. Daarbij komen dan nog de niet controleerbare meelopers en illegale jagers.
Wie dit leest begrijpt dat wij niets op hebben met jagen en daar ook absoluut geen begrip voor op kunnen brengen. Niemand heeft ons tot op heden kunnen overtuigen van het nut ervan. Bovendien is het levensgevaarlijk en berokkend het veel leed voor zowel mens als dier. Jaarlijks sneuvelen er in Franrijk gemiddeld 28 mensen en raken er 150 tot 200 gewond. Voor mensen die meer willen weten over het lief en leed van de jacht in Frankrijk, staan hieronder een paar Internet-sites:
http://www.buvettedesalpages.be/accidents-de-chasse-france.html
http://www.oiseau-libre.net/Animaux/Chasse/Victimes.html
http://www.antichasse.com/chasse_animaux_domestiques.htm
Hieronder een slemielig avontuur van een man, in dit verhaal onherkenbaar, die lijdt aan evenwichtstoornis en last heeft van duizeligheid. Dus iemand die eigenlijk niet moet autorijden, laat staan met een wapen moet lopen. In Frankrijk komt het veel te vaak voor dat mensen die medicijnen gebruiken en/of aan de drank zijn, op jacht gaan. Lief en leed gaan in Frankrijk hand in hand.
Lees, lach en huiver.
Grand Marcel op oorlogspad
Grand Marcel is niet zo groot maar, breed, veel te zwaar, veel te vet en veel te traag. Hij is een verwoede jager en hij is er bovendien van overtuigd dat hij het milieu en de mensheid in het bijzonder een grote dienst bewijst. Hier in de buurt loopt grand Marcel rond te vertellen dat hij op jachtsafari is geweest op het eiland Réunion. In werkelijkheid was de reis naar Réunion een fiasco, omdat grand Marcel tijdens zijn verblijf werd getroffen door een herseninfarct en in het ziekenhuis belande. Na 4 maanden revalidatie was hij weer zover hersteld dat hij de vliegreis naar Frankrijk aan kon. Nu is grand Marcel alweer een tijdje, maar het gaat nog niet zo geweldig met hem. Hij woont in een dorp verderop, maar heeft hier zijn jachtgrond. Het is een klein landgoed en feitelijk zijn geboortegrond, dat hij door een erfenis in bezit heeft gekregen. Grand Marcel heeft zichtbaar iets overgehouden aan zijn trip naar Réunion en als hij hier komt om zijn jachthondjes, een viertal beagles, uit te laten, loopt hij nog wat te slingeren. Soms staat hij ook alleen maar en kijkt dan een beetje verdwaasd om hem heen, alsof hij zich afvraagt, wat doe ik hier. Aan Luc, zijn kompaan in het kwaad, heeft hij verklapt dat hij volgens de neuroloog, de ziekte van Meniere heeft overgehouden aan de gevolgen van het herseninfarct.
Op een dag komt Grand Marcel alleen, zonder Luc, maar met zijn kleine bestelauto waarin hij altijd zijn vier beagles vervoerd. Hij ziet er krijgslustig uit, camouflagepak aan, geweer op de heup en de keffende hondjes in zijn zog. Lichtjes voorovergebogen stapt hij het bos in. Ook de beagles stuiven met veel lawaai het struikgewas in. Grand Marcel struikelt, valt en komt wat ongelukkig terecht en knal! Het eerste schot is gelost, de hondjes gillen wat en grand Marcel vloekt als een verketterde aartsbisschop, maar gelukkig is er niemand geraakt. Zoals de fransen zeggen « un bal perdu ». Afijn, al mopperend klautert hij weer op de been en gaat verder met het speuren naar wild. Daar! Ja, daar! Ziet hij het nu goed of niet. Daar beweegt toch wat? Hij houdt zich stil en tuurt, ja, weer beweegt daar wat, nu goed richten en trekken. Een enorme knal, een hels kabaal en een krijsend hondje! Grand Marcel begint te schreeuwen en zijn stem wordt steeds hoger, er is duidelijk paniek. Dan komt onze brave milieuverdediger uit het bos, gebroken geweer over de schouder en met een hondje in zijn armen. De andere drie hondjes huppelen er achteraan. Bij zijn bestelautootje aangekomen trekt grand Marcel de klep open, gooit alles in de laadbak en blaast er als speer van door. Hij is een paar weken niet geweest, maar vandaag was hij er weer. Uit de laadbak sprongen vier vrolijk keffende beagles met drie kwispelende staartjes.
Ook dit is lief en leed in Frankrijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten